Szczęśliwego nowego roku!!!

2016

Serdecznie pozdrawiam wszystkich nefilim.

Oby ten rok owocował w owocne polowania na demony. Życzę wszystkim dobrej zabawy.

Wasza: Demonica Edomu.

Rozdział 6

Clary

Po zniknięciu Razjela zaczęła wracać mi świadomość tego co się dzieje wokół mnie. Czułam ramie na mojej talii które uniemożliwiało mi wstanie. To pewnie Jace. pomyślałam Odwróciłam się by spojrzeć mu w twarz, lecz nie ujrzałam Jace'a  tylko Sebastiana. Krzyknęłam i odskoczyłam od niego jak oparzona.

- Co to do cholery ma znaczyć? - krzyknęłam na widok Sebastiana leżącego na łóżku z uśmiechem

I nagle sobie przypomniałam. Wszystko. Cały wczorajszy dzień, wieczór i noc. 

- Dzień dobry siostrzyczko. Jak się spało? Bo mi bardzo dobrze. - powiedział i uśmiechną się

Zaczął iść w moją stronę z drapieżnym uśmiechem. Dzięki Aniołowi, że poczułam wtedy mdłości i pobiegłam do toalety szybko zamykając drzwi na zamek. Nachyliłam się nad muszlą i zwymiotowałam. Niestety Sebastian użył runu otwarcia i znalazł się w łazience w chwili w której zaczęłam mdleć. Ostatnie co poczułam to silne ramiona łapiące mnie w ostatniej chwili.

•••

Dryfowałam w ciemności i ciszy. Tutaj nie było czasu, czucia ani życia byłam tylko ja i nic więcej. To było takie kojące chciałam pozostać tak na zawsze, ale jakiś głos mi na to nie pozwalał. Na początku nie wiedziałam co mówi nie pojmowałam sensu tego dźwięku. Po chwili intensywnego skupienia zdołałam w końcu zrozumieć co oznacza ten dźwięk. To było słowo. To było "mamo".

Poderwałam się do pozycji siedzącej i rozejrzałam wokoło. Znajdowałam się w moim pokoju w Edomie. Na szafce nocnej koło łózka stała szklanka z wodą, którą natychmiast opróżniłam. Zaspokoiwszy pragnienie spojrzałam na siebie miałam na sobie zwiewną biała sukienkę, koło łóżka stały balerinki. Włożyłam buty i wyszłam na korytarz. Od razu natknęłam się na Mroczną.

- Pan kazał mi sprawdzić czy się Pani obudziła. Skoro Pani już nie śpi proszę za mną.

Poszłam bez sprzeciwu za nią wiedząc, że opór jest bezcelowy. Czułam potworny strach. Ciągle dręczyły mnie myśli: Co jeśli się dowiedział? No to co pomyśli, że to jego dziecko odpowiadałam sama sobie. Na samą taką myśl przechodziły mnie ciarki po plecach. ale nie miałam innego wyjścia. Musiałam kłamać.    

    Wesołych świąt!

Wiem, że powinnam wczoraj to dodać ale jakoś tak wyszło. :)

Każdy już czym prędzej bieży,

by dołączyć do pasterzy.

I ja spieszę z życzeniami,

bo nie mogę być tam z Wami.

Zdrowia, szczęścia, pomyślności

i niech dobro wśród Was gości.

I niech Boga wielka moc

na Was spłynie w świętą noc.

Życzy: D. E.

                                      Dziękuje!!!

Nie mogę uwierzyć już 100 wyświetleń!<3!<3
Bardzo wam dziękuje teraz wiem, że nie pisze sama dla siebie ale także dla was. :*** 

                                 INFO

 Na początku pozdrawiam wszystkich którzy czytają mojego bloga.
Mam nadzieje, że się podoba. :)
Moja koleżanka niedawno założyła bloga. Dla tych którzy czytają i lubią przeczytać opinie innych czy poznawać nowe książki i filmy zapraszam na: http://oksiazkachbymartyna.blogspot.com/

Nie wiem kiedy pojawi się nowy rozdział, ale na pewno nie długo. Zachęcam do komentowania i polecania bloga. Wasza:

D. E.

Rozdział 5

Sebastian

Patrzyłem jak Clary lawiruje wśród ludzi z kieliszkiem szampana w ręce. Była piana to było pewne ale i dziwne. Po co miałaby tak szybko się upijać? Patrze na nią z podejrzewaniem. Jeszcze zobaczymy co się święci. Dociera na podest lekko chwiejnym krokiem z pijackim uśmiechem na ustach. Natychmiast łapie ją w tali i przyciągam do siebie. Ona patrzy na mnie lekko zamglonymi oczami i się uśmiecha.

- Szampan się kończy - mówi i w dowód wszystkiego pokazuje swój pusty kieliszek robiąc słodkie oczy

- Dla ciebie wystarczy już na dziś alkoholu - zabieram jej kieliszek, podaje Mrocznemu i patrze na minę Jace. Ach, bezcenna. Ten wyraz zdruzgotania i beznadziei. W końcu ja mam teraz wszystko co tylko chciał. A co najważniejsze mam Clary. - Chodźmy już. Zdaje się, że oboje wypiliśmy już wystarczająco.

Czas rozpocząć prawdziwe przyjęcie.

Clary

Idę z Sebastianem korytarzem do mojego pokoju. Wiem co zamierza zrobić gdy tam dotrzemy. Nie mogę się złamać, bądź silna i pamiętaj co mówiła ci Izabelle. Potknęłam się specjalnie a on jak mogłam się spodziewać złapał mnie i przyciągną bliżej. Nie sprzeciwiałam się wiedziałam, że muszę to znosić jeszcze przez chwilę. Dotarliśmy do mojego pokoju, Sebastian otworzył drzwi i mnie przepuścił. Jak tylko zamkną drzwi, złapał mnie za rękę i przycisnął do drzwi.
- Co robisz? - spytałam i zachichotałam jak idiotka gdy popatrzył mi w oczy
- Długo czekałem nie sądzisz? Czas na moją nagrodę. - wyszeptał mi do ucha oplatając moją talie
Zaczął leniwie wodzić rękami po mojej tali i plecach całując coraz bardzie zapalczywie. Chciało mi się płakać, wymiotować i uciekać z krzykiem, ale nie mogłam musiałam chronić moje dziecko. Musiałam odwzajemnić pocałunek który złożył na moich ustach. Wyjęłam diadem z włosów i zburzyłam fryzurę on w tym czasie sięgną do zamka mojej sukienki, a ja do guzików jego koszuli.
Gdy zaciągnął mnie do łóżka i na nim położył, jego oczy żarzyły się jak nigdy przedtem. Skupiając się na tym co mi powiedziała Izabelle, zaczęłam szukać na jego karku odpowiednich nerwów.
Nacisnęłam je a on w jednej chwili znieruchomiał i opadł (niestety) na mnie. Nie będzie niczego świadomy, niech myśli Bóg wie co, ja nic nie powiem. Dobrze, że nic więcej nie musiałam z niego ściągać (uff). Poszłam do łazienki przemyłam twarz i spojrzałam na siebie w lustrze. Nie wyglądało to za dobrze, Izzy dostałaby zawału gdyby mnie zobaczyła w takim stanie. Potargane włosy, gdzie nie gdzie czerwone ślady na skórze, usta spuchnięte i lekko rozmazany makijaż. Westchnęłam i położyłam się do łóżka obok Sebastiana ale w jednak małej odległości. Spodziewałam się, że szybko nie zasnę ale gdy tylko moja głowa dotknęła poduszki, od razu zasnęłam.
Znajdowałam się w białym pokoju z dwoma fotelami. Na jednym z foteli siedział Razjel i przypatrywał się ogniu w kominku.
- Usiądź Clarysso. - powiedział
- Witaj ponownie, Razjelu. - uśmiechnęłam się i usiadłam
- Czy mogę prosić cie o pomoc, Razjelu? Bo chodzi o to, że pozbawiłam Sebastiana świadomości, ale boje się, że to za mało.
Czy mógłbyś na przykład dać jakieś fałszywe wspomnienia czy coś takiego? - spytałam z nadzieją w głosie
- Hm. To o co prosisz jest łatwe, wręcz dziecinne. Więc tak, zrobię to, ale musisz nauczyć się także sama sobie radzić. Dziś sobie poradziłaś, ale ja nie zawsze będę mógł ci pomagać. Musisz się zdawać na siebie i twoich bliskich. A mój ostatni prezent dla twoich towarzyszy to nieśmiertelność. Nie zestarzeją się tak długo jak tu pozostaną. Z tobą jest tak samo, ale oto zadbał Sebastian a nie ja.
Do zobaczenia Clarysso. - powiedział i cały sen zaczął się rozpływać. 


Mam nadzieje, że się podobało. Nie mogłam się zmusić do tego żeby napisać, że Clary prześpi się z Sebastianem. Proszę o komentarze. Pozdrowienia!!!

                                                                                     D. E.